و آن زمان که عاشق می شوی

                      و می دانی که عشقی هست

                                                       و باور داری کسی که تو را دوست دارد

                                              و در آن شبهای سرد و یخبندان با تو می ماند..

 در آن لحظات می فهمی دوست داشتن چقدر زیباست .....

و آن زمان که کسی در فراسوی خیال تو نیست

                       و تو تنهای تنها در جاده های برهوت زندگی قدم می زنی

                                                                       تنها اوست که به تو

                                 آرامش خیال می دهد.....

سفر کردم به شهر بی ستاره
که گفتم شاید اونجا غم نباره
ولی دیدم که غم اونقدر زیاده
که هر جا پابذارم غم بباره
گرفتم چتری روی سرم زود
ولی غم کرده اونو پاره پاره
نفهمیدم که جنس غم چی بوده
که چتر من به زیرش زاره زاره
درست کردم با عشقت جون پناهی
چنین ابر غمو کردیم بی چاره

خداوندا تو در قرآن جاویدان هزاران وعده ها دادی

 توگفتی نامردان بهشتی را نمی بینند

ولی من دیده ام نامرد،

مردانی که از خون رگ مردان عالم

کاخ ها ساختند

خداوندا اگر مردانگی این است

به نامردی مردانت قسم اگر...

دستم به قرآنت بیالایم... !!!

آدما از آدما زود سیر می شن

آدما از عشق هم دلگیر می شن

آدما رو عشقشون پا می ذارن

آدما آدمو تنها می ذارن

منو دیگه نمی خوای خوب می دونم

تو کتاب دلت اینو می خونم

من همونم که همیشه غم و غصم بی شماره
اونی که تنهاترینه حتی سایه ام نداره

این منم که خوبیاشو کسی هرگز نشناخته
اونکه در راه رفاقت همه هستیشو باخته

هر رفیقه راهی با من دو سه روزی همسفر بود
انتهای هر رفاقت واسه من چه زود گذر بود

هر کی با زمزمه عشق،دو سه روزی عاشقم شد
عشق اون باعث زجره همه دقایقم شد

اونکه عاشق بود و عمری از جدا شدن میترسید
همه هراس و ترسش به دروغش نمی ارزید

چه اثر از این صداقت چه ثمر از این نجابت
وقتی قد سر سوزن به وفا نکردیم عادت

بخواب گل شکستنی که شب داره سر میرسه

مهلت عاشقی هامون داره به اخر میرسه

نگاه نکن به آسمون خورشید خانم رفته دیگه

اینجا کسی از قدیما قصه و شعری نمی گه

بخواب قشنگ و موندنی که دنیا دیدن نداره

گلای خشک کاغذی که دیگه چیدن نداره

ضریح عشقمون دیگه هیچی کبوتر نداره

شب میره اما تو کوچه تاریکی شو جا میذاره